Ten zaczarowany świat, w którym jakby czas na chwilę przystanął nieuchronnie odchodził jednak w przeszłość. Dlatego mimo panującego zakazu fotografowania (tak, w PRL i takie były na kolei zakazy), wyposażony w aparat i notes wyruszałem w cykliczne podróże po polskiej kolei. Wspomnienia z tamtych lat pozostają żywe w pamięci, ale także zapisane na celuloidowej taśmie negatywu. Po jakimś czasie z każdej z takich wypraw, prócz metrów celuloidowych taśm fotograficznych klisz, zacząłem przywozić różne artefakty. Zdjętą gdzieś ze złomowanego parowozu czy wagonu tabliczkę, kartonikowy bilet, który był moją przepustką w podróż do świata dymu i pary, lampkę. Potem jakieś pożółkłe dokumenty sprzed kilkudziesięciu lat, pieczołowicie wygrzebane z archiwum parowozowni lub strychu dworca. Powoli zaczęły powstawać moje coraz to liczniejsze prywatne zbiory.

Gdy przyszło mi wybierać zawód, nie zawahałem się ani przez chwilę. Wiedziałem, że kolej jest moim sensem zawodowego (i nie tylko) życia. Wiedziałem, że życie moje będzie przez wiele lat regulowane rytmem rozkładu jazdy oraz kolejowych instrukcji. Nie wyobrażałem sobie, że może być inaczej. Dziś wiem, że zawód kolejarza, tak jak i kolej, to jedne z najwspanialszych rzeczy, które w życiu mi się przydarzyły. Doprawdy, nie będzie przesadzonym stwierdzenie, że żadnego dnia przepracowanego na kolei nie żałuję, choć oczywiście nie zawsze było łatwo i nie zawsze obeszło się bez trosk i rozczarowań. Jestem i do końca życia będę kolejarzem. Jestem i do końca życia będę maszynistą. Bo i kolejarzem i maszynistą nie bywa się – nimi zostaje się, raz i do końca życia.